„Perspektywa pracy kapłana i biskupa jest tym piękniejsza, im człowiek bardziej promieniuje pokorą, wyniszczając siebie, aby ujawniać działanie Boże. Potrzebne jest jednak ludzkie słowo, czyn, a jakże często i krzyż, który zawsze prowadzi do zwycięstwa, bo spod krzyża najbliżej do Chrystusa i Jego Matki” – słowa ks. abp Józefa Michalika, napisane w komunikacie o powołaniu nowego biskupa archidiecezji przemyskiej ks. dr Adama Szala, w pełni wyrażają całą prawdę o ziemskim życiu zmarłego ks. prałata Juliana Jakieły.

Dwie dekady temu, tj. 17 czerwca 2002 roku, ks. bp. Adam Szal, sufragan archidiecezji przemyskiej, poświecił tablicę pamiątkową poświęconą nie żyjącemu ks. prałatowi Julianowi Jakiele, długoletniemu proboszczowi w parafii NMP Królowej Polski w Ustrzykach Dolnych.

Ks. Julian był kapłanem, który swoim życiem pokazał, że prawdziwie realizuje swoje kapłańskie posługiwanie. To było widać w Jego odniesieniu do Boga, skąd czerpał potrzebne siły duchowe, jak i w kontaktach z ludźmi. Zapamiętali Go wszyscy jako niestrudzonego kaznodzieję, spowiednika, miłośnika gór, a także budowniczego kościoła pw. Św. Józefa Robotnika w Ustrzykach Dolnych. Jedna z sióstr zakonnych z Rodziny Maryi w Bachórcu, gdzie ksiądz Julian był proboszczem, zwracając się do zapłakanych osób, wypowiedziała znamienne słowa: -Nie módlcie się za niego, tylko do niego, bo to był naprawdę święty człowiek. I nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. A tą świętość realizował poprzez życie pełne pokory, cichości, świadectwo Ewangelii. Jego świętości towarzyszyła mądrość Boża, wynikającą zarówno z Jego głębokiego życia duchowego, jak i z rozczytywania się dziełach filozoficznych i teologicznych.

T.D.

Ks. prałat Julian Jakieła urodził się 14 stycznia 1935 r. w Lubatowej, w ziemi dukielskiej. W domu rodzinnym wielką rolę odgrywała matka, na której barkach spoczywał obowiązek wychowania dzieci, gdyż ojciec zmarł wcześnie, najprawdopodobniej jeszcze w latach przed albo po drugiej wojnie światowej. Ksiądz Julian uczęszczał najpierw do Niższego Seminarium w latach 1951-1953, w którym złożył egzamin dojrzałości, a później do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu w latach 1953-1959, które ukończył otrzymaniem święceń kapłańskich 7 czerwca 1959 r. Po wyświęceniu pracował jako wikariusz w Bieździedzy przez okres dwóch lat. Potem w Staromieściu Rzeszowie przez trzy lata, w Przemyślu przy Katedrze przez dziewięć. A później, już jako proboszcz, dziewięć lat pełnił posługę w Laszkach i tyle samo w Ustrzykach Dolnych (1982-1991). W 1991 r. na trzy lata objął probostwo w Cisnej. Przez sześć lat był proboszczem w Bachórcu, w dekanacie Dubieckim. Na koniec zaangażował się w remont kościoła parafialnego (odnowił także zabytkowy kościół w tej miejscowości) i wybudował nowy kościół filialny w Kosztowej. Wycieńczony chorobą zmarł w przemyskim szpitalu 4 grudnia 2000 r., w święto patronki dobrej śmierci, św. Barbary. Umarł na rękach ks. bp. Stefana Moskwy, sufragana archidiecezji przemyskiej, swojego kolegi kursowego.